Trudno polemizować ze stwierdzeniem, że komputery zrewolucjonizowały wszystkie dziedziny życia. Co więcej rewolucja ta cały czas trwa – urządzenia te są obecne w każdym domu, sklepie, na każdym dworcu kolejowym, coraz częściej kierują pracą innych maszyn, jak pralki, czy lodówki. Żyjąc w dzisiejszych czasach trudno wyobrazić sobie świat bez komputerów. Sytuacja ta ma jednak miejsce od stosunkowo niedawna.

komputery

W czasach mojej młodości niewielu ludzi miało komputery. Programy komputerowe były pisane przez pasjonatów i dla pasjonatów. Ich popularność i wpływ na rzeczywistość rósł wprost proporcjonalnie do mojego wieku.

Pierwszy komputer pojawił się w moim życiu mniej więcej na dwa lata przed maturą. Nie miałem dostępu do internetu, interesowały mnie głównie gry komputerowe, choć im dłużej z tą maszyną obcowałem tym więcej odkrywałem dla niej zastosowań. Niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z tego, że zanim wszyscy podłączyliśmy się do sieci istniało takie zjawisko jak scena komputerowa. Była to grupa pasjonatów, którzy łączyli swoje siły tworząc „dema”, czyli programy komputerowe stanowiące swoiste dzieła sztuki. Graficy współpracowali z muzykami i koderami, łącząc się w grupy, klany, wymieniając się swoją twórczością za pośrednictwem dyskietek wysyłanych pocztą. To właśnie scenie komputerowej zawdzięczamy śmieszną, choć wspominaną przez wielu z rozrzewnieniem, metodę odzyskiwania znaczków pocztowych – wysyłający list smarował znaczek mydłem, lub woskiem ze świecy, dzięki czemu adresat mógł zdrapać stempel i wysłać list ponownie. Dziś metody tej nie da się już zastosować, bo zmieniła się technologia produkcji znaczków pocztowych. Poza tym prawie nikt już nie wysyła listów pocztą.

Ja również w pewnym stopniu współtworzyłem scenę. Co prawda nie zostałem ani grafikiem, ani muzykiem, ani koderem, korespondowałem jednak z wieloma artystami i pisywałem artykuły do tematycznych magazynów. Lubię wracać do tamtych czasów we wspomnieniach i rozmowach ze znajomymi, zwłaszcza tymi, którzy również byli w to zaangażowani.